Rozdzial 15

Nareszcie ;) Już myślałam, ze nigdy tego nie wstawię. Szczerze powiem, że nie jestem jakoś super z tego rozdziału zadowolona. Źle to napisałam, ale niech już bd ;>  Miłego czytania! 

____________________________________________________________________

                Serce Abbie biło tak mocno, jakby chciało się wyrwać z piersi. Jej dłonie drżały, zrobiło jej się zimno i jej myśli przeplatał rozkaz „tylko się nie rozpłacz”. Jak mogła być taka głupia? No jak? A zresztą…

                Scorpius pociągnął dziewczynę na mało uczęszczane schody prowadzące do niewiadomego pomieszczenia. Usiedli blisko siebie. Chłopak nie wiedział, co myśleć. W jednej chwili widzi, jak dziewczyna jego marzeń obściskuje się z nauczycielem, a drugiej mówi, że go kocha. Zacisnął dłoń w pięść, ignorując ból paznokci wbijających się w skórę.

                -Więc…? – słowa przez niego wypowiedziane, choć nie głośniejsze niż oddech, przecięły ciszę ostrym brzękiem stali. Podobno chciała mu coś wyjaśnić, tak? Słyszał, jak dziewczyna przełyka ślinę.

-Wiesz, co robi teraz Mary, prawda? – zapytała.

                -Nie rozmawiamy teraz o Mary – uciął jej gwałtownie, nie wiedząc, do czego dąży.

                -Posłuchaj – jej głos był drżący, słaby. – Wiesz, dlaczego Mary jest z Dereckiem?

                -Żeby wkurwić Albusa? – znów gorycz w jego głosie doprowadziła dziewczynę niemalże do obłędu.

                -Nie. Żeby zapomnieć. Ona ma dosyć tej beznadziejnej sytuacji z Al’em, bo to łamie jej serce. Chce za wszelką cenę się od tego uwolnić, nieważne, jakim sposobem.

                -A mówisz o tym, bo…?

                -Jeszcze nie rozumiesz? To ta sama sytuacja. Scorpius, jesteś dla mnie najważniejszą osobą na świecie, wiesz? Ale zdaje sobie sprawę, że nie mam u ciebie szans. Dlatego to wszystko. Chciałam po prostu zapomnieć o tobie, o tym, jak bardzo mi zależy. Na początku nawet działało, byłam szczęśliwa, myślałam, że powoli mi się to udaje. Ale to wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. Czułam się taka bezradna, taka samotna, że przyjmowałam z chęcią to, co on mi oferował. Wtedy choć na chwilę mogłam oderwać się od tych beznadziejnych uczuć, choć i tak myślałam cały czas o tobie.

                Dziewczyna nie dała już rady. Rozpłakała się. Ukryła twarz w dłoniach, zawodząc żałośnie. Odkryła przed nim swoje najgłębsze tajemnice, czuła się naga. Nie miałą już nic do ukrycia, nic, co pozostałoby jej.

                -Przepraszam – wyjąkała pomiędzy jednym przypływem łez a drugim. – Wiem, że kłamstwo niszczy przyjaźń. Ani ty, ani Albus nic o tym nie wiedzieliście, bo wstydziłam się wam powiedzieć. Teraz już nie będzie tak samo, prawda? Te wszystkie nieodwzajemnione uczucia i niewypowiedziane słowa nas podzielą. Już nigdy nie będziemy…

                -Abbs – głos Sorpiusa był już łagodny i spokojny, gdy delikatnie ujął jej dłoń. Chciał jej odpowiedzieć, ale by wyznać szczerą prawdę, potrzebował chwili, by zebrać w sobie odwagę. Nie mógł uwierzyć, że to się dzieje. – Mylisz się. Twoje uczucia nie są nieodwzajemnione – złożył nieśmiały pocałunek na wierzchu jej dłoni. – To ja zawsze myślałem, że nie mam u ciebie szans. Próbowałem jakoś do ciebie dotrzeć, ale nie wiedziałem, jak.

                Dziewczyna uśmiechnęła się przez łzy, uspokajając się. Chłopak pochylił się i pocałował ją w czoło.

                -Już dobrze?

                -Tak – pokiwała głową.

                -Ale obiecaj mi jedno: zawsze, bez względu na wszystko, będziemy ze sobą szczerzy, okej? – w jego spojrzeniu, słowie, gestach, było tylko troski, że każdy postronny obserwator zdziwiłby się, że Scorpius Malfoy potrafi być tak bardzo opiekuńczy.

                -Obiecuję – odparła, zakładając blond włosy za ucho i dłońmi ocierając łzy. Pochyliła się, przytulając do chłopaka. Położyła głowę na jego barku a ten objął ją ramionami, nie wierząc, że jest już dobrze, choć zaledwie kilkanaście minut temu myślał, że jego świat się zawalił.

                Trwali tak jeszcze długo, bez słów, rozkoszując się bliskością drugiej osoby i wzajemnością uczuć.

***

                Grudzień mijał coraz szybciej, a Albusa dobijało wszystko po kolei: Mary z Dereckiem, ilość zadanych wypracowań, Mary z Dereckiem, wyjazd do domu na święta, Mary z Dereckiem, zbyt szczęśliwy Scorp z Abbie, zbyt szczęśliwa Abbie ze Scorpem i, żeby było ciekawiej – Mary z Dereckiem. Okej, niech będzie: życzył im wszystkim szczęścia. Okej, niech będzie: oprócz Derecka. Nie lubił go, w przeciwieństwie do całej reszty szkoły, która go uwielbiała. Zawsze, gdy widział go z Mary, miał ochotę mu przyłożyć.

                Tego dnia na śniadaniu Abbie poruszyła pewien  nurtujący temat:

                -Skoro nikt z nas nie zostaje w Hogwarcie na święta, to co z sylwestrem?

                -U mnie nie da rady, chyba, że chcemy się podpiąć do imprezy rodziców – powiedziała Mary.

                -Znasz mojego ojca, zabiłby mnie, gdyby coś się stało z czymkolwiek w domu, więc na żadną większą imprezę nie ma co liczyć – dodał Scorp.

                -Hej Al, a James czasem nic nie organizuje? Prawie co roku jest u was sylwester.

                -Zazwyczaj okazuje się czy coś będzie dopiero, jak wracamy do domu i pytamy, czy rodzice mają jakieś plany. Oby mieli.

                -Zrobiłabym u siebie, ale moja mama jest strasznie staromodna – obroniła się Abbie, bo w końcu zaczęła temat, a nic nie zaproponowała. – Nie pozwala mi się nawet malować, a gdyby dowiedziała się, że mam chłopaka to chybaby mnie uziemiła do skończenia trzydziestki. Choć nie, sorry, gdyby się dowiedziała, że robię z chłopakiem coś więcej niż patrzenie sobie w oczy.

                -W każdym razie do bani – podsumowała Mary.

                -Ej, a Dereck nic ci nie wspominał o sylwestrze? – zapytał zaciekawiony Albus. Był głodny każdej, nawet najmniejszej informacji o ich poczynaniach.

                -Wyjeżdża na święta do rodziny we Francji, więc będzie się bawił ze znajomymi stamtąd – wyjaśniła dziewczyna.

***

                W ostatni wieczór przed wyjazdem na święta Mary postanowiła zawitać do dormitorium swojego chłopaka by zapytać, jak mu idzie pakowanie. Trochę jej się nudziło i szukała kogoś do jakiejkolwiek rozmowy.

                -Hej – powiedziała, bezpretensjonalnie otwierając drzwi do dormitorium siedemnastoletnich puchonów.

                -Hej, mała – przywitał ją Dereck z uśmiechem, a jego koledzy, Alan i Jeff, w tej chwili wyszli. – Co cię tu sprowadza?

                -Chciałam zapytać, jak ci idzie pakowanie – usiadła na łóżku, widząc, że chłopak już kończy.

                -Jakoś idzie – Dereck usiadł obok niej, kładąc dłoń na kolanie dziewczyny. – A ty już skończyłaś?

                -Aha – przytaknęła.

                Dereck przybliżył się, by już po chwili całować  jej usta, najpierw delikatnie, lecz potem stając się coraz bardziej zachłannym. Okrążył językiem kontur jej warg, by zaraz potem móc bezpretensjonalnie dotykać nim wnętrza jej policzków. Dziewczyna odpowiadała na jego gesty, poddając się pocałunkom Derecka. Ten objął ją w talii, kładąc na łóżko. Położył dłonie po obu stronach jej głowy i zawisł nad nią, nie zaprzestając całowania. Ta wplotła palce w jego włosy. Zachłysnęła się powietrzem, gdy chłopak zszedł niżej, na jej szyję, a zaraz potem na dekolt. Był niemalże brutalny w swych pieszczotach, lecz pomimo to Mary nie czuła tego, co myślała, że powinna czuć. Jasne, było miło i tak dalej, ale nie rodziło to w niej  żadnego wzniosłego uczucia, żadnego drżenia, bicia serca.

                Chłopak miał chłodne dłonie. To oto niebywałe wręcz odkrycie naszło ją, gdy podwinął jej bluzkę, by po chwili dotykać jej ciała pod materiałem. W końcu zamknął ręce na jej piersiach i zmienił pozę na taką, by dziewczyna z łatwością mogła wyczuć jego męskie zamiary.

                -Ej! – obruszona odepchnęła go od siebie, a ten spojrzał na nią, zdziwiony nagłą zmianą nastawienia. – Przestań, ja… ja nie jestem gotowa – wymamrotała.

                -Nie gotowa? – prychnął, wściekły, że sobie nie umili tego wieczoru. – Myślałem, że jesteś… inna.

                Odwrócił się i wstał, powracając do pakowania rzeczy. Mary usiadła na łóżku, nie mogąc uwierzyć, że tak się zachowuje. Był taki miły, uprzejmy, sympatyczny. Powinien ją zrozumieć. Zamiast tego dziewczyna podejrzliwie zwęziła oczy.

                -Inna czyli jaka? – Dereck spojrzał na nią jakoś tak nieobecnie. – No powiedz! Łatwa? – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

                -Miałem na myśli „bardziej rozrywkowa” – obronił się, ale ona tylko potrząsnęła głową i wstała z zamiarem wyjścia. W przejściu jednak chwycił ją za nadgarstek.

                -Ej przepraszam, okej? Rozumiem – powiedział , a ton jego głosu był już miękki, taki, jak zwykle.

                -Okej – mruknęła i uśmiechnęła się słabo. – Idę skończyć się pakować.

                Wyszła, zostawiając go z setką pytań.

                -Ale przecież mówiła, że się spakowała – powiedział sam do siebie.

                Że też on zawsze musi coś zepsuć! Że też musi być tak porywczy! Bardzo chciał tego nie spieprzyć, a tu proszę – spieprzył. Jak zwykle. Zawalanie swoich związków przestało być dla Stewarta niczym dziwnym. Z tym, że z Mary czuł się inaczej, niż z innymi dziewczynami. Miała w sobie coś takiego, co sprawiało, że czuł się lepszym człowiekiem.